Οι νομοθετικές μεταρρυθμίσεις στο Οικογενειακό Δίκαιο, που πρόκειται σύντομα να ψηφιστούν, βρίσκονται στο επίκεντρο έντονου διαλόγου σχετικά με την λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητά τους. Ο όρος συν-επιμέλεια είναι εκείνος που κυριαρχεί στην σχετική συζήτηση και αρθρογραφία. Η συν-επιμέλεια, που σημαίνει την ανατροφή, εκπαίδευση, διαπαιδαγώγηση, φροντίδα, επίβλεψη και κάλυψη των καθημερινών αναγκών των παιδιών και από τους δύο γονείς τους, ακόμα κι αν αυτοί δεν συμβιώνουν, δεν αποτελεί απλά μία αλλαγή στη νομοθεσία. Σηματοδοτεί κυρίως την μετάβαση σ’ ένα διαφορετικό πλαίσιο αντίληψης και νοοτροπίας που είναι, η διατήρηση της ευθύνης και των δύο γονέων να μεγαλώσουν και να στηρίξουν τα παιδιά τους, ακόμα και μετά την διάσπαση της μεταξύ τους σχέσης, ή το διαζύγιό τους. Αποσκοπεί στην ισότιμη συμμετοχή των γονέων στην ζωή των παιδιών τους, αλλά και στην ενίσχυση της συνεργασίας τους για όλα τα θέματα που αφορούν τα παιδιά.
Καλούνται λοιπόν, με το υπό ψήφιση Νομοσχέδιο, οι γονείς που χωρίζουν ή έχουν ήδη χωρίσει, να συμφωνήσουν στον τρόπο που θα συν- ασκούν την γονική μέριμνα των παιδιών τους. Να καταρτίσουν ένα γονεϊκό σχέδιο («parenting plan»), με βάση το οποίο θα πορευθούν για να ανταποκριθούν στις ανάγκες των παιδιών τους και την διαχείριση της καθημερινότητάς τους. Πρόκειται σαφώς για μια πρό(σ)κληση Συνεργασίας και Σύνθεσης, για την οποία ο Έλληνας νομοθέτης παρέχει στους γονείς ως βοηθητικό εργαλείο την Διαμεσολάβηση, αφήνοντας το Δικαστήριο ως την απώτατη λύση.
Διαβάστε εδώ τη συνέχεια στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο skai.gr.
