Οι συγκρούσεις αποτελούσαν και αποτελούν μια πραγματικότητα σε κάθε εργασιακό χώρο. Οι σύγχρονες επιχειρήσεις είναι δυναμικές και πολύπλοκες, ενώ παράλληλα το ανθρώπινο δυναμικό είναι διαφορετικό, τόσο ως προς την εμπειρία και το ακαδημαϊκό υπόβαθρο, όσο και ως προς τις αξίες, πεποιθήσεις και φιλοδοξίες που το διέπουν.
Η, επί σειρά ετών, κρίση στη χώρα μας, αναγκάζει τις επιχειρήσεις να τελούν συνεχώς υπό καθεστώς αναδιοργανώσεων και αυξανόμενων εργασιακών απαιτήσεων. Πρέπει δε να προσθέσουμε και τον σημαντικό ρόλο της τεχνολογικής εξέλιξης, τον ευρύτερο ανταγωνισμό καθώς και τις ποικίλες γενιές εργαζομένων που διαθέτει στους κόλπους της μια επιχειρήση σήμερα.
Οι συνεχείς, λοιπόν, οργανωσιακές αλλαγές οδηγούν σε συγκρούσεις εντός του εργασιακού χώρου. Αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό των τελευταίων ετών είναι ότι, λόγω παρατεταμένης κρίσης, έχουν αυξηθεί οι συγκρούσεις στο εργασιακό περιβάλλον, με επιπτώσεις, εντός και εκτός αυτού, για τα μέλη τους. Για τις ίδιες τις επιχειρήσεις, οι δυσμενείς επιπτώσεις έχουν να κάνουν με την δέσμευση των εργαζομένων και την αποτελεσματικότητά τους.
Από την οπτική της ανώτερης και ανώτατης διοίκησης, είναι δεδομένο ότι αποφεύγονται οι δύσκολες συζητήσεις, κυρίως, διότι εκλείπουν οι τεχνικές ικανότητες ή και οι γνώσεις εκείνες που απαιτούνται για να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις. Συνέπειες αυτής της αδράνειας είναι η παράταση και διόγκωση των συγκρούσεων που με τη σειρά τους προκαλούν:
α. την χαμηλή εργασιακή δέσμευση,
β. την μειωμένη παραγωγικότητα,
γ. την αναποτελεσματική επικοινωνία,
δ. την έλλειψη εμπιστοσύνης και συνεργασίας,
ε. την πόλωση και το αρνητικό εργασιακό κλίμα και
στ. τα παρατεταμένα παράπονα και τις πιθανές νομικές διεκδικήσεις.
Κόστη συγκρούσεων για την επιχείρηση
Διάφορες έρευνες που έχουν διεξαχθεί στο εξωτερικό κατέδειξαν ότι οι συγκρούσεις κοστίζουν:
α. στην Αμερική ένα ποσοστό μεταξυ 30% – 40% του χρόνου ενός τυπικού manager το οποίο αναλώνεται στη διαχείριση των συγκρούσεων δηλ. 1-2 εργάσιμες μέρες ανά εβδομάδα (Washington Business Journal 2005) και
β. Στη Μ. Βρετανία ανέρχεται σε ετήσια βάση στα £ 33 billion (δις. λίρες), ενώ παράλληλα καταναλώνεται το 20% του χρόνου των υψηλόβαθμων στελεχών και προσμετρώνται 370 εκ. ημέρες χαμένης εργασίας (Confederation of British Industry, TCM Group 2013)
Επιπρόσθετα, οι συγκρούσεις ενέχουν κινδύνους, άμεσα και έμμεσα κόστη.
Το κόστος και οι κίνδυνοι για την επιχείρηση συνίστανται μεταξύ άλλων:
α. στην απώλεια χρόνου και διοχέτευση αυτού στη διαχέιριση παραπόνων,
β. στις δαπάνες εξαιτίας απουσιών,
γ. στον αποπροσανατολισμό των στελεχών από την επίτευξη εταιρικών στόχων,
δ. στις αποχωρήσεις των εργαζομένων,
ε. στο χαμηλό ηθικό που οδηγεί σε χαμηλή παραγωγικότητα και
στ. στην επίπτωση της φήμης της επιχείρησης.
Τέλος πρέπει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά και στα κρυφά κόστη των συγκρούσεων όπως:
α. στις αυξημένες δαπάνες ιατροφαρμακευτικών και νοσοκομειακών αποζημιώσεων,
β. στο ψυχολογικό άγχος με αρνητικές συνέπεις στη ψυχική υγεία των εργαζομένων όπως κατάθλιψη και αβεβαιότητα,
γ. στην τροχοπέδη εργασιακής ανέλιξης από μακρόχρονες απουσίες, και
δ. στο αυξημένο οικονομικό και ψυχολογικό κόστος για τον εργαζόμενο και την επιχείρηση σε περίπτωση που η σύγκρουση εξελιχθεί σε δικαστική διένεξη.
Στο γενικότερο πλαίσιο, λοιπόν, της πρόληψης των αρνητικών οικονομικών επιπτώσεων, αλλά και της έγκαιρης αντιμετώπισης των ανωτέρων κινδύνων που παρουσιάζονται μέσα στο εργασιακό περιβάλλον, αρχίζει να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος η Διαμεσολάβηση στον εργασιακό χώρο.
